Jak przetrwać święta w depresji?

Święta Bożego Narodzenia to czas szczególny. Generalnie lubię tę świąteczną atmosferę, jednak kilkakrotnie, kiedy przyszło mi spędzać święta będąc w depresji, był to dla mnie ogromny stres.

Byłam w takim stanie, że z nikim nie miałam ochoty się spotykać (nawet z najbliższymi), a co dopiero rozmawiać składając sobie życzenia! Uważałam że jakoś trzeba się zmusić i przetrwać ten czas. Teraz sobie myślę, że może mogłam powiedzieć o tym rodzicom i się tak nie męczyć. Być może by to zrozumieli, chociaż nie jestem pewna. Wyglądało to tak, że już od października martwiłam się świętami, tym że przyjdzie tyle osób (w moim rodzinnym domu na Wigilii jest około 10 – 14 osób) i trzeba będzie sobie składać życzenia, rozmawiając z każdym z osobna. Istny koszmar! Co gorsza, każdy życzył czegoś dobrego, a jeśli ktoś z Was był kiedykolwiek w depresji, pewnie doskonale wie, jak takie dobre życzenie są irytujące. Przecież człowiek w depresji doskonale wie, że NIGDY NIC NIE BĘDZIE DOBRZE, oczywiście to tylko choroba. Ciężka choroba. Bardzo trudno, ba! to chyba wręcz niemożliwe, żeby będąc w depresji znaleźć w sobie odrobinę nadziei i wierzyć w to, że życzenia są szczere, chociaż mi to wszystko przypominało wielką kpinę.

Drugie wyzwanie świąt po składaniu życzeń to przymusowe bycie uśmiechniętym, bo przecież są święta, rodzina jest w komplecie, są prezenty, jest tyle powodów do radości! Tylko radość jest całkowicie niedostępna dla chorej osoby. U mnie to potęgowało uczucie odrzucenia (mimo, że nikt nie miał takich intencji). Czułam, że absolutnie nie pasuję do otoczenia, a moja smutna mina wszystko psuje, więc najlepiej, jak zniknę.

Te aspekty (spotkanie w gronie całej rodziny, składanie życzeń i udawanie bycia w "dobrym nastroju" ) to były dla mnie najgorsze elementy świąt. Dodatkowo nie umiałam się cieszyć ż żadnych prezentów, ba! one mnie nawet złościły, bo po co mi jakikolwiek prezent skoro lada dzień umrę (tak wtedy myślałam)? Do tego jeszcze dochodziły podstawowe wyzwania codzienności, czyli umyć głowę, ładnie się ubrać, pomalować. W chorobie to wszystko jest BARDZO TRUDNE.

Patrząc na to z perspektywy czasu jest mi żal samej siebie, że tak się męczyłam, że nie miałam odwagi nikomu powiedzieć, że w tym roku nie mam siły na święta, bo to zbyt trudne. Piszę o tym z dwóch względów. Po pierwsze, jeśli jesteś akurat w depresji i zastanawiasz się, jak przetrwasz święta to zachęcam, abyś znalazł w sobie siłę i odwagę, aby komuś o tym dyskomforcie powiedzieć. Może uda się święta zorganizować w taki sposób, aby zminimalizować Twój stres i cierpienie. Święta to czas radości, a już na pewno nie powinny potęgować smutku i stwarzać kolejnych okazji do płaczu. Być może w Twoim otoczeniu jest ktoś, kto obecnie zmaga się z depresją, jeśli masz już świadomość moich problemów z celebrowaniem świąt w tym stanie, porozmawiaj i spytaj, czy któryś z nich dotyczy tej osoby. Myślę, że mi coś takiego by pomogło. Być może dałoby mi to odwagę do odpuszczenia sobie na święta i niestarania się za wszelką cenę stwarzać pozorów normalności. Choroba to nie normalność, to sytuacja nadzwyczajna, która wymaga specjalnego traktowania. Warto o tym pamiętać i być wyrozumiałym zarówno dla siebie, jak i dla innych.

Być może sam masz doświadczenia spędzania świąt będąc w depresji, jeśli masz swoje sposoby, jak sobie poradzić w tym trudnym okresie, podziel się nimi w komentarzu. Jestem pewna, że mogą się komuś przydać.