Być! Kochać i być kochanym!

Od kilku lat regularnie uczestniczę w warsztatach 

psychoedukacyjnych. Jest to dla mnie miejsce zdobywania wiedzy, 

ale przede wszystkim otwartej rozmowy z innymi. 

Jest też źródłem inspiracji z życia innych osób, które podobnie

jak ja przeszły kryzys psychiczny (mają diagnozę choroby psychicznej).

Podczas jednego ze spotkań rozmawialiśmy o naszej motywacji do 

życia. Padały różne odpowiedzi. Kogoś motywuje chęć napisania książki, 

kogoś chęć przejścia na emeryturę. A ja? Po co żyję? 

Co jest dla mnie najważniejsze? 

Kiedyś chciałam dostać Złotą Palmę  z Cannes, zdobyć może nie czarny, 

ale przynajmniej zielony pas w judo. Jako nastolatka myśląc o końcu 

świata, mówiłam sobie - na razie to nie nastąpi, za dużo mam do zrobienia. 

Nie chcę być kokieteryjna, ale czuję się trochę człowiekiem bez ambicji.

Wydaje mi się że wiele moich planów odeszło wniwecz. Może nie tyle 

co odeszło, ale bardzo przesunęło się w dół na mojej liście priorytetów.

To jaki jest teraz cel mojego życia?  Kochać i być kochaną.

Tak mało, i tak wiele. Wszystko. 

Cały świat. Nic więcej.

Nie ma dla mnie większego znaczenia, czy to jest miłość do/od siostry, 

brata, rodziców, dzieci, ciotek, wujków etc. 

To te wszystkie miłości są sensem mojego życia. 

Oczywiście, ważny jest dla mnie rozwój, zdobywanie nowych umiejętności 

i kompetencji. W tym zakresie treścią mojego życia jest czytanie książek

i praca z ciałem. Jest masa innych obszarów, w które inwestuje swój czas: 

kontakty międzyludzkie, moje rośliny, różne formy odpoczynku i regeneracji. 

Mimo wszystko, to co jest dla mnie priorytetem to kochać. 

Kochać przez obecność, towarzyszenie, pomoc. Małe sprawy takie jak

wspólne  śniadanie, dbanie o bliskich, o dom, o wspólnie spędzany czas. 

To wszystko jest dla mnie wyrazem miłości. 
Jak doszłam do takiej postawy, w której chyba całe życie jest miłością. 

Czas poświęcany sobie jest miłością do siebie. Miłość do innych jest 

czasem spędzanym z nimi. 

Czy to kolejny etap mojego dorastania, czy efekt pandemicznej 

rzeczywistości? Pewnie i jedno i drugie. Bezdyskusyjny jednak

jest fakt, że przez ostatni rok bardzo doceniłam możliwość

fizycznej obecności  innych ludzi, szczególnie tych najbliższych. 

Być! Być razem i we wspólnocie (choćby najmniejszej) to wielki komfort 

i przywilej. Kochać i być kochanym to ogromne szczęście. 

Dziękuję, że mogę tego doświadczać.