Związki i relacje w chorobie psychicznej

Poprzednio pisałam o rodzinie w chorobie psychicznej. O tym, jak choroba wpływa na stosunki rodzinne. Dziś będzie o wszystkich innych relacjach międzyludzkich, w których występuje osoba z zaburzeniem psychicznym. Do tej kategorii wrzucam związki towarzyskie, koleżeńskie, przyjacielskie i damsko – męskie. Nie chcę się nad tym tak dokładnie rozwodzić, jak w przypadku rodziny, więc przedstawię tu tylko moje ogólne spostrzeżenia.

Choroba weryfikuje relacje

O ile w przypadku rodziny występują więzy krwi, które są czymś, co łączy mimo wszystko, o tyle tutaj panuje wolna amerykanka. Hipomania jest zazwyczaj bardzo pożądana w dzisiejszym świecie i mało kto kojarzy taki stan z chorobą. Zatem osoba, która w przebiegu choroby nie doświadcza skrajnych stanów takich jak mania lub depresja, a jedynie subdepresji i hipomanii, nie będzie mieć tak obciążonych relacji jak osoby, u których wystąpiła mania lub depresja. Faktem jest, że oba te stany są uciążliwe dla otoczenia. Ludzie są tylko ludźmi i myślę, że nie można się dziwić, że uciekają od osób zachowujących się dziwnie. Jednak gdy są to bliskie relacje, warto chociaż zasugerować choremu kontakt ze specjalistą, np. psychiatrą lub psychologiem. Osoba w manii może być absolutnie nieświadoma swojego stanu i z pewnością nie zauważy niepokojących objawów.

Czy choroba jest przeszkodą we wchodzeniu w związek?

Myślę, że na samym początku nie trzeba o tym wszystkich informować. Choroba to tylko choroba, rzadko zdarza się, żeby ktoś z niewydolnością nerek lub chorobą Hashimoto informował o tym na pierwszym spotkaniu. Uważam jednak, że wraz z upływem czasu, przy pogłębiającej znajomości, warto pozwolić sobie na szczerość i porozmawiać o tym temacie. Nie jestem zwolenniczką żadnej teorii mówiącej o tym, że nikt nie zrozumie chorego tak dobrze jak drugi chory czy, że osoba z zaburzeniami może dobrze funkcjonować tylko wtedy, kiedy obok niej jest ktoś zdrowy. Zdrowie jest tak ulotne, że nigdy nie możemy być w 100% pewni, że ktoś niezdiagnozowany nie ma zaburzeń psychicznych. Sądzę, że szukając partnera, należy, pomimo choroby, kierować się takimi samymi kryteriami, jak w każdym innym wypadku. Myślę, że dobrze znaleźć kogoś, kto będzie wsparciem, ale i inspiracją do stawania się lepszym człowiekiem. Kogoś, kto zawsze będzie stał po mojej stronie. Podobno nigdy nie jest ważne to, jak silny jest przeciwnik z którym masz się zmierzyć. Ważne jest to, jak silny jest ten, na czyją pomoc możesz liczyć.

Zapraszam do dyskusji!

Jestem ciekawa, jakie są Twoje doświadczenia w relacjach z innymi ludźmi. Zarówno z pozycji zdrowej osoby, która spotyka się z człowiekiem chorym, jak i na miejscu osoby chorej, która jest w relacjach ze zdrowymi ludźmi. Miejsce w komentarzach czeka na Was!