Trening uważności

Od zawsze lubiłam chodzić. Perpedes to mój ulubiony sposób komunikacji w 

przestrzeni. Kto mnie zna, ten wie. Jeśli tylko pogoda pozwala to wszelkie

dystanse do 5km pokonuję pieszo. Bez względu czy idę do kogoś w odwiedziny,

do pracy, czy na zakupy.

Kiedy w połowie października wprowadzono kolejny lockdown

zaczęłam pracować na 100% w domu. Mimo prowadzenia gimnastyki

on-line brakowało mi ruchu. Bardzo szybko postanowiłam codziennie

robić minimum 10000 kroków dziennie. W ten sposób zmobilizowałam

się do spacerów. 

Po jakimś miesiącu-dwóch zaczęły mnie nudzić te same trasy i wtedy

przypomniałam sobie o małym zaniedbanym parku z drugiej strony osiedla.

Moja oaza spokoju. Nie ma tam eleganckich alejek, jest kilka zdewastowanych

ławeczek. Są za to drzewa, przestrzeń, cisza i spokój. Ludzie pojawiają 

się rzadko. Przez 40 minut spotykam tam 1, 2 lub 3 osoby z psami.

Czasem nikogo. Teraz bywam tam prawie codziennie (czasem wybieram

 inne miejsce spaceru). To co kiedyś mnie irytowało (te same drzewa,

te same liście) stało się dla mnie obiektem obserwacji. Idę tam z ciekawością. 

Zastanawiam się czy żółty listek będzie mieć więcej szarych plamek, 

czy może całkiem spadnie z drzewa? Lubię tam być.

Odpręża mnie to i dodaje energii. Chociaż sama nigdy bym nie wpadła

na to, aby te spacery nazwać treningiem uważności, znanym bardziej 

pod anglojęzyczną nazwą maindfiulsnes.

Przed Bożym Narodzeniem, zauważyłam że kończy mi się lek który przyjmowałam na 

„lęk wolnopłynący” i zapobiegawczo przeciw nawrotowi depresji. 

Przyjmowałam go przez 5 lat w rożnych dawkach. Od 0,5-3,0 mg na dobę.

Byłam w aptece, ale dowiedziałam się, że jest na liście „A”. 

Nie było szans na receptę farmaceutyczną. Psychiatra był już na urlopie 

świątecznym, a lekarz rodzinny w czasach covidu to osobny temat. 

Nie wpadłam w panikę. Od dłuższego czasu przyjmowałam minimalną dawkę 

0,5mg.  Postanowiłam przeprowadzić eksperyment i zobaczyć czy dam radę bez

tego leku. Faktycznie, było trochę trudniej. Jednak wykorzystując umiejętności

zdobyte w czasie psychoterapii i wiedzę psychoedukacyjną przeszłam przez

dwa tygodnie bez leku. Później miałam już możliwość kontaktu z psychiatrą i 

opisałam całą sytuację. Poprosiłam też o receptę, abym w razie potrzeby mogła 

wrócić do stosowania leku.  Wspólnie z lekarzem podjęliśmy decyzje o odstawieniu

leku, z możliwością powrotu  jeśli pojawi się taka potrzeba.

Minęły ponad dwa miesiące i obecnie przyjmuję tylko  stabilizator. 

Czy ma to jakiś związek z treningiem uważności?

Prawdopodobnie tak! Okazuje się, że przeprowadzono wiele badań naukowych

na ten temat. Sa dowody na to, że  trening uważności może wspomóc 

proces zapobiegania nawrotom depresji.

Oczywiście nie namawiam do odstawienia leków. Bardziej rekomenduję 

rozważenie treningu uważności jako jednego ze sposobów spędzania

wolnego czasu. Mam nadzieję, że ktośz Was po lekturze tego tekstu skusi 

się na spacer. Ja już się szykuje!